Jeszcze kilkadziesiąt lat temu śmierć była niejako naturalnie częścią życia. Ludzie, zwłaszcza na wsiach, ale także w miastach żyli i umierali w swoich domach, często w otoczeniu Najbliższych. Oznaczało to, że fakt śmierci kogoś bliskiego był całkiem jawny, także wobec dzieci, które uczestniczyły w obrzędzie ostatniego pożegnania. To ułatwiało też funkcjonowanie członków danej rodziny w społeczności, w najbliższym otoczeniu. Wiadomo było kto umarł i gdzie - dlatego w dużej mierze udawało się uniknąć niezręcznych sytuacji, słów czy żartów wobec członków osieroconej rodziny.

Każdy z nas ma nadzieję, że przed śmiercią zdąży uporządkować swoje sprawy osobiste, ale i te materialne, w tym finansowe: kredyty, zobowiązania, długi. Bywa jednak i tak, że śmierć przychodzi niespodziewanie. Wtedy może rodzić się pytanie: kto spłaca długi zmarłego?

Lotnikom życzy się tyle samo lądowań, co startów... Wychodząc z domu wierzymy, że do niego szczęśliwie wrócimy, a mówiąc sobie wzajemnie codziennie dobranoc każdy wierzy, że rano się obudzi. Myślenie o sprawach ostatecznych najczęściej odsuwamy na plan dalszy, na bliżej nieokreśloną przyszłość. Czy słusznie?